Dag 8, dinsdag 9 april

Deze dag was ingepland om wat rust te nemen. Dat lukte redelijk goed, eerst nog wat inkopen om te eten en drinken. Bij de supermarkt werden we min of meer verrast door een aboriginal, de oudste inwoners van Australie. Er stond iemand wiens gezicht of wiens achterhoofd we niet herkenden, door te kijken naar zijn voeten zagen we dat we hem recht in zijn gezicht keken. Zijn hoofd met baard was niet te onderscheiden van bijv zijn achterkant. Vreemde ervaring, nog nooit zoiets meegemaakt. Bij onze wandeling door de hoofdstraat en op bezoek bij een drogist. We hadden beiden wat veel last van hoesten, dus uitgelegd dat we daar wat voor wilden hebben. Een honing drankje mee gekregen en wij drinken. Dat ging goed, maar na, de tweede slok, een paar uur later, werd Martha behoorlijk duizelig. Waar kan dat aan liggen, toch even zorgen, wel even gaan wandelen maar met ondersteuning, dat voelde allemaal niet zo fijn. Thuis gekomen eerst maar eens lezen wat op de verpakking voor het gebruik van dat drankje staat en ja hoor voorzichtig met autorijden e.d. En alcohol. Conclusie dat drankje is de oorzaak, alleen Martha had er last van. Na verloop van tijd ging het over en gingen we weer naar de eetzaal van het motel om het normale leven weer op te pakken. Die verkoudheid beïnvloedt toch je welzijn, dus even rustig aan en het over laten gaan.

Dag 9, woensdag 10 april; dag 10, donderdag 11 april; dag 11 vrijdag 12 april.

Een kleine vierhonderd km voor de boeg en afgelegd in 5 uren. Vandaag hebben we erg veel “ Road Trains” gezien. Dat zijn trucks met 3 of 4 aanhangers, tot een lengte van 53,5 meter. Geweldig om die te zien rijden op de hier aanwezige zeer lange rechte einden en grote rotondes. De weg naar het Zuiden, naar Esperance kenmerkte zich door lange rechte stukken, geen einde te zien, maar ook door de vele nikkel mijnen die er in dit gebied zijn.

De omgeving is afwisselend tussen graan en ook veel “ Outback” of te wel alleen maar zand, zout en en lage bomen, veelal dennen of iets wat daar op lijkt.

Bij ons adres aangekomen was het erg stil, niemand te zien, totdat er een dame op de fiets aankwam en ons wenkte. Het is een park met alleen maar huisjes. Zij vertelde ons dat onze reservering eigenlijk niet had gemoeten, maar we stonden geboekt dus er was op ons gerekend. Het huisje was open de sleutel lag binnen en we konden ons gang gaan. Ze heeft ons wat info gemaild en konden ons redden. Eerst met de auto de stad in om te kijken waar we konden eten en boodschappen doen. Uit eten in de vreemde is niet erg, maar als je in het donker terug moet kun je beter eerst maar even verkennen. Dus kwam allemaal goed en hebben we gelijk een tafel in een restaurant gereserveerd. Het eten was er prima. De manier waarop we er aan kwamen hadden we al eens eerder ervaren. De menu kaart bij de balie pakken, aan tafel uitzoeken wat je wilt en terug naar de balie om dat door te geven en gelijk betalen. Het eten wordt dan wel gebracht op je tafelnummer. Je drankje moest je aan de bar halen en ook gelijk afrekenen. Terug in het donker, goed dat we verkend hadden, het wasecht donker en een auto mets.echt licht. En zo ging deze dag weer voorbij. We zijn hier drie nachten gaan nog bekijken hoe we dat gaan invullen.

De volgende dag, donderdag 11 april is er een geworden van een beetje uitzieken, we hebben beiden nog steeds last van teveel hoesten en een beetje licht in het hoofd. Even een paar boodschapjes gedaan en door het centrum van Esperance gewandeld. We kwamen ook nog redelijk veel aan lezen toe en de avond weer doorgebracht in hetzelfde restaurant als gisteren, dat beviel goed.Vrijdag 12 april zijn we op stap geweest. We hebben Cape Le Grand National Park bezocht, plm. 55 km rijden en we kwamen in een prachtig gebied. Doorgereden naar de kust, wonderschoon die purper blauwe zee en de witte stranden, genoten. Een strandwandeling gemaakt van bijna een uur en vervolgens de lunch genuttigd. De dag afgerond zoals gebruikelijk.

Dag 12, zaterdag 13 april

Weer een tamelijke lange rit van 476 km en 5,5 uur rijden, volgens de planning van het reisbureau klopt dat ook. We wilden een beetje op tijd vertrekken en om 9.00 uur waren we onderweg. Een rit met weer erg lange rechte stukken weg, soms leek het oneindig lang, maar als je het hebt gereden valt het ook wel weer mee. Na een koffie en lunchstop arriveerden we om 14.30 uur bij het motel. De Tom Tom laat het afweten, maar wij hebben uitgevonden dat je met de foto’s die we maken van de route met de iPad er ook komt. Inchecken en de stad verkennen, een terrasje geeft dan het ultieme vakantiegevoel. Tourist Information, waar we werden geholpen door een mevrouw met Hollandse voorouders, kregen we voldoende informatie om ons morgen, zondag, niet te vervelen. Voor het avondeten hebben we in het restaurant van het motel gereserveerd, lekker dicht bij en niets meer zoeken. We hebben vakantie tenslotte. We wilden bij thuiskomst nog een kaasje wijn drinken, maar helaas geen glazen en wel wijn, dus een kopje gevonden en konden we toch nog even na borrelen.

Dag 13, zondag 14 april

Een hele dag voor Albany, de dingen die we gisteren aangereikt kregen zoveel mogelijk benutten. Te beginnen met een kort ritje naar Mt Clarence een korte wandeling naar de piek, maar een stel Chinezen in een aantal auto’s pakte de laatste parkeerplaatsen voor onze neus weg, dus jammer dan, het uitzicht over de haven konden we ook vanaf een andere plek prima zien. Dan weer een stukje rijden plm 30 minuten en naar een National park. Bij een plek waar we op een brug boven het kolkende water, plm 37 m konden zien hoe de Indische Oceaan op de rotsen beukten. Bij dat park moesten we entree betalen, ons bint zuinig, dus we hadden dat niet in de gaten. Een parkwachter was toevallig aanwezig en hij wees ons er op. We kwamen even tot een gesprek en hij liet ons keurig gaan, maar wij hadden toch een kaart nodig voor de parken in West Australie en daar kon hij ons bij helpen. Met zijn informatie zijn we weer verder gegaan en gaan morgen, maandag, eerst zo’n kaart voor 4 weken aanschaffen, dat scheelt aanzienlijk veel geld en we komen zeker nog in een aantal parken. Vervolgens zijn we naar een stukje rots gegaan, Salmon Hole, vanaf hoogte keken e op het strand en daar stonden een aantal mensen gezellig te vissen op zalm en ze vingen ook nog wat.

‘ s Middags hadden we toevallig in de gaten dat de F1 er was, dus we hebben gekeken hoe Max weer 4e is geworden. Daarna nog even een Chinees opzoeken om vanavond te gaan eten. Maar voor het naar de kamer gaan even een pilsje pakken op een terrasje.

Dag 14, maandag 15 april

Eerst even de National Park Pas ophalen bij het kantoor van “Parks en Wildlifes.

Eindelijk een keer een korte rit van 125 km. Dus tijd om andere dingen te doen dan alleen maar rijden. Op weg naar Walpole bedachten we eerst naar het motel te aan en dan terug te rijden naar de “ Tree Top Walk”, plm 15 km. Zo gezegd zo gedaan, in het motel een aller vriendelijkste ontvangst door een dame die ook connecties had met Hollanders in Wormer. Zij heeft ons veel info gegeven en zo konden wij de middag de wandeling door de toppen van de bomen maken en de afspraak voor de volgende dag met een River cruise.

We hebben nog wat af gereden naar leuke locaties , waaronder een tuinen complex, Thurlby, maar dat is in de herfst in Australie ook geen geweldig idee.

Het avond eten hebben we genuttigd in het restaurant van het motel, lekker Thais, lekker heet.

Dag 15, dinsdag 16 april

De start van River Cruise was om 10.0 uur, tijdig aanwezig. Op een boot met plm 30 personen en 4 bemanningsleden, waarvan de baas de grote entertainer was. Die man kon zo ongelooflijk improviseren en als een razende praten en ons werkelijk continue aan het lachen kreeg. Het is lastig om te zeggen wat hij allemaal zei, het ging erg snel en dan Engels op z’n Australisch, het is te volgen maar als hij een vraag stelt moet je goed opletten, we hebben geweldig genoten en ook nog een wandeling gemaakt onderweg over de top van een eilandje naar de kant van de Indische Oceaan, wat een natuurlijk geweld, het was tamelijk regenachtig, alhoewel op dat moment niet, maar wel veel wind en prachtige golven tegen de rotsen aan en op het strand.

’S Middags op route naar Pemberton, kort ritje daarom konden we de ochtend iets leuks doen. Ons adres in Pemberton lastig te vinden, geen Tom Tom en een andere weg genomen naar Pemberton. Enfin och gevonden en op een groot resort terecht gekomen, midden in bush en uitzicht op een meer, of we nog wilden kanoën, of vissen of i.d. Gezien de plensbuien die weer vielen vonden we het wel goed. Nog wel even terug naar het dorp, 20 km heen en 20 km terug, om brood voor de volgende dag te halen en voor alle zekerheid ook nog een flesje wijn, we waren nu toch onderweg.

Vervelend is wel dat er geen WiFi is, behalve in het restaurant, we hebben dat nodig voor onze verdere reis doordat we soms stukken van de kaart fotograferen en adh daarvan onze route rijden.

In het restaurant hebben we besproken voor het avondeten.

Tijdens dat eten hebben we onze Wifi zaken kunnen bijwerken.